حضرت علی علیه السلام در خطبه‌ 105 نهج البلاغه خطاب به بندگان خدا اینگونه می‌فرماید :
عبادالله لا ترکنوا الی جهالتکم و لا تنقادوا لاهوائکم فان النّازل بهذا المنزل ، نازل بشفاجرف هار ، ینقل الرّدی علی ظهره من موضع الی موضع
ای بندگان خدا به نادانی‌های خود تکیه نکنید ، و تسلیم هوا‌های نفس خویش نباشید که چنین کسی بر لبه پرتگاه قرار دارد و بار سنگین هلاکت و فساد را بر دوش می‌کشد و از جایی به جای دیگر می‌برد…
و در جای دیگر علت پدید آمدن فتنه ها و فسادها را پیروی از هواهای نفسانی دانسته و می‌فرماید : انّما بدء وقوع الفتن اهواء تتّبع … همانا آغاز پدید آمدن فتنه ها پیروی از هواهای نفسانی است .(خطبه 50)
و نیز آرزوها را نشانه‎‌ای عبرت انگیز دانسته و می‌فرماید : … و من عبرها انّ المرء یشرف علی امله فیقتطعه حضور اجله فلا یدرک ، و لا مومّل یترک فسبحان الله . ما اعرّ سرورها و اظمأریّها و أضحی فیئها لا جاءٍ یردّ و لا ماضٍ یرتدُّ (خطبه 114)
و از نشانه های عبرت انگیز بودن دنیا آن که آدمی پس از انتظار و تلاش تا می‌رود به آرزوهایش برسد ناگهان مرگ او ، فرا رسیده سبحان الله . شادی دنیا چه فریبنده ، و سیراب شدن از آن ، چه تشنگی زاست ، و سایه آن ، چه سوزان است نه زمان آمده را می‌شود رد کرد ، و نه گذشته را می‌توان باز گرداند.