اللَّهُمَّ وَفِّرْ حَظِّي فِيهِ مِنَ النَّوَافِلِ وَ أَكْرِمْنِي فِيهِ بِإِحْضَارِ الْمَسَائِلِ‏ وَ قَرِّبْ فِيهِ وَسِيلَتِي إِلَيْكَ مِنْ بَيْنِ الْوَسَائِلِ يَا مَنْ لاَ يَشْغَلُهُ إِلْحَاحُ الْمُلِحِّين‏
اى خدا، در اين روز به اعمال نافله و مستحبات، مرا بهره وافر عطا فرما و به حاضر و آماده ساختن مسائل در حقم كرم فرما و وسيله مرا بين وسايل و اسباب به سوى حضرتت نزديك ساز، اى خدايى كه سماجت و الحاح بندگان تو را باز نخواهد داشت.
اللَّهُمَّ وَفِّرْ حَظِّي فِيهِ مِنَ النَّوَافِلِ
خدایا، حظ مرا از نوافل زیاد کن، چون ماه رمضان ماه نوافل است ؛ در حدیث قدسی آمده: « لَا يَزالُ الْعَبْدُ يَتَقَرَّبُ الَىَّ بِالنَّوافِلِ حَتَّى احِبَّهُ فاذَا احْبَبْتُهُ كُنْتُ سَمْعَهُ الَّذى يَسْمَعُ بِهِ وَ بَصَرَهُ الَّذى يَبْصُرُ بِهِ وَ لِسانَهُ الَّذى يَنْطِقُ بِهِ وَ يَدَهُ الَّتى يَبْطِشَ بِها؛ وسائل الشيعه ج 3 ص 53» هميشه بنده نزديك مى‏شود به من به نوافل، يعنى به طاعات و عبادات نافله، مثل نماز غير واجب، روزه غير رمضان، قرائت قرآن، تسبيح، ذكر، فكر، توجّه تامّ به مبدأ، معاونت و کمک به فقرا و مساكين و … به خدا تقرب می*جوید: تا اینکه من او را دوست می*دارم و وقتی من دوست او شدم، من گوش، چشم، زبان، دست و پای او می*شوم پس با من بشنود، ببیند، حرف بزند.
وَ أَكْرِمْنِي فِيهِ بِإِحْضَارِ الْمَسَائِلِ
مرا در این ماه گرامی بدار تا مسائل را در ذهن خود حاضر داشته باشم، مسائل عام است و آن اموری است مورد مسئولیت من است و تنها مسائل شرعی مراد نیست بلکه تمام وظایفی که انسان باید انجام دهد را شامل می*شود.
وَ قَرِّبْ فِيهِ وَسِيلَتِي إِلَيْكَ مِنْ بَيْنِ الْوَسَائِلِ
خدایا در بین وسائل، آن وسیله ای که من را زودتر به تو می رساند به من نزدیک کن
«وسيله» چيست؟
«وسيله» به*معنى «تقرّب جستن» و يا چيزى است كه باعث تقرب مى‏شود و يا نتيجه‏اى كه از تقرب حاصل مى‏گردد.
و به اين ترتيب، «وسيله» مفهوم بسيار وسيعى دارد كه هر كار نيك و شايسته‏اى را شامل مى‏شود، و هر صفت برجسته، در مفهوم آن درج است؛ چرا كه همه اين*ها موجب قرب پروردگار است.
در جمله‏هاى بسيار پر مغزى، كه از على عليه السلام در خطبه 110 «نهج البلاغه» نقل شده، مى‏خوانيم: «بهترين وسيله‏اى كه بندگان با آن به درگاه خدا تقرب مى‏جويند، ايمان به خدا، برپا داشتن نماز، اداء زكات، روزه ماه رمضان، حج و عمره، صله رحم، انفاق و بخشش در راه خدا در نهان و آشكار، و تمام اعمال نيكى است كه انسان را از سقوط و پستى نجات مى‏دهد».
همچنين شفاعت پيامبران و بندگان صالح خدا و مقربان درگاه او- كه طبق صريح آيات قرآن در پيشگاه او پذيرفته مى‏شود- يكى دیگر از وسائل تقرب به او است.
اشتباه نشود، منظور از توسل به مقربان درگاه پروردگار، اين نيست كه انسان چيزى را از پيامبر(ص) يا امام (ع)، مستقلًا تقاضا كند و يا حلّ مشكلى را از او بخواهد، بلكه، هدف آن است كه خود را در راه آنان قرار دهد و هماهنگ با برنامه‏هاى آنها شده و خدا را به مقام آنان بخواند، تا خدا هم اجازه شفاعت در مورد آنان را بدهد.
يَا مَنْ لاَ يَشْغَلُهُ إِلْحَاحُ الْمُلِحِّين‏
ای کسی که سماجت و الحاح بندگان تو را باز نخواهد داشت؛ اگر همه عالم با خدا حرف بزنند؛ خدا را از دیگری غافل نمی*کند و در آنِ واحد، به همه بندگان توجه دارد.