قصه‏اى دارم ز درد و داغ عشق‏ قصه‏اى از لاله‏هاى باغ عشق‏
قصه‏اى از التهاب آفتاب‏ قصه‏اى از تشنگى، از قحط آب‏
قصه‏اى كو آتشى افروخته‏ برگ برگ دفترم را سوخته‏
قصه‏اى از روز عاشوراى خون‏ وز شقايق‏هاى صحراى جنون‏
قصه‏اى از نور چشم عالمين‏ قافله سالار دين يعنى حسين‏
تك‏سوار انقلاب كربلا رفت در ميدان خونين بلا
حنجرش خشك و لبش خشكيده بود گوهر خون بر رخش غلتيده بود
تيغ او لب تشنه خون عدو تا زِ خون خصم گيرد آبرو
پس برون آورد شمشير از نيام‏ بر سر راه ستم گسترد دام‏
صيد او گشتند خيل روبهان‏ چهره‏اش در خون نهان شد ناگهان‏
ارغوانى ماه شد از تيغ كين‏ گشت چون گل پيكرش نقش زمين‏
بود آن دُرّ به‏رنگ ارغوان‏ همچو خاتم در ميان دشمنان‏
روز شد چون شب به پيش چشم او رو به سردى رفت كم كم خشم او
نيزه داران بر تن او تاختند پاى تا سر غرق خونش ساختند
از جفا و زخم تيغ دشمنش‏ آسمان پُر ز اختر شد تنش‏
تيره روزان حرمتش نشناختند از تن خورشيد سر انداختند
ريسمان روشنى باريك شد شب رسيد و دشت هم تاريك شد
خيمه‏ها مى‏سوختند از شعله‏ها كودكان بودند در صحرا رها
شمع بزم لاله‏هاى تشنه لب‏ روى زينب بود در آن تيره شب‏
نه نشان بود از فروغ آيتش‏ نه علمدارى كه گيرد رايتش‏
نه خبر بود از علىّ اكبرش‏ نه نشان از قاسم و از اصغرش‏
الغرض آن محنت عظما گذشت‏ آن شب جانسوز و ماتم‏زا گذشت‏
چشمه خورشيد جوشيدن گرفت‏ جام غم را بهر نوشيدن گرفت‏
دخت زهرا با دو چشم پر ز خون‏ از درون خيمه‏ها آمد برون‏
او به سوى قتلگه شد رهسپر با هزاران حسرت و خونِ جگر
بر حسين و قتلگاهش ديده دوخت‏ هيمه‏ى اميّد او يكباره سوخت‏
ديد از پيكر برون پيراهنش‏ در عوض شمشير پوشانده تنش‏
گفت: اى بگرفته جا بر روى خاك‏ اى حسين تشنه لب، روحى فداك‏
غنچه‏هاى زخم بر جسمت شكفت‏ داغ تو صد زخم بر قلبم نهفت‏
اى فداى پيكر دور از سرت‏ نيست جاى بوسه‏اى بر پيكرت‏
گشته‏ام بيتاب اى خون اله‏ بوى زهرا مى‏دهد اين قتگاه‏
ناله‏ها از داغ آن مظلوم زد بوسه بر رگهاى آن حلقوم زد
ريخت آن مظلومه‏ى خونين جگر روى دامن، خون دل از چشم‏تر