اللَّهُمَّ وَفِّرْ حَظِّي فِيهِ مِنَ النَّوَافِلِ وَ أَكْرِمْنِي فِيهِ بِإِحْضَارِ الْمَسَائِلِ‏ وَ قَرِّبْ فِيهِ وَسِيلَتِي إِلَيْكَ مِنْ بَيْنِ الْوَسَائِلِ يَا مَنْ لاَ يَشْغَلُهُ إِلْحَاحُ الْمُلِحِّين‏
اى خدا، در اين روز به اعمال نافله و مستحبات، مرا بهره وافر عطا فرما و به حاضر و آماده ساختن مسائل در حقم كرم فرما و وسيله مرا بين وسايل و اسباب به سوى حضرتت نزديك ساز، اى خدايى كه سماجت و الحاح بندگان تو را باز نخواهد داشت.
اللَّهُمَّ وَفِّرْ حَظِّي فِيهِ مِنَ النَّوَافِلِ
خدایا، حظ مرا از نوافل زیاد کن، چون ماه رمضان ماه نوافل است ؛ در حدیث قدسی آمده: « لَا يَزالُ الْعَبْدُ يَتَقَرَّبُ الَىَّ بِالنَّوافِلِ حَتَّى احِبَّهُ فاذَا احْبَبْتُهُ كُنْتُ سَمْعَهُ الَّذى يَسْمَعُ بِهِ وَ بَصَرَهُ الَّذى يَبْصُرُ بِهِ وَ لِسانَهُ الَّذى يَنْطِقُ بِهِ وَ يَدَهُ الَّتى يَبْطِشَ بِها؛ وسائل الشيعه ج 3 ص 53» هميشه بنده نزديك مى‏شود به من به نوافل، يعنى به طاعات و عبادات نافله، مثل نماز غير واجب، روزه غير رمضان، قرائت قرآن، تسبيح، ذكر، فكر، توجّه تامّ به مبدأ، معاونت و کمک به فقرا و مساكين و … به خدا تقرب می*جوید: تا اینکه من او را دوست می*دارم و وقتی من دوست او شدم، من گوش، چشم، زبان، دست و پای او می*شوم پس با من بشنود، ببیند، حرف بزند.
وَ أَكْرِمْنِي فِيهِ بِإِحْضَارِ الْمَسَائِلِ
مرا در این ماه گرامی بدار تا مسائل را در ذهن خود حاضر داشته باشم، مسائل عام است و آن اموری است مورد مسئولیت من است و تنها مسائل شرعی مراد نیست بلکه تمام وظایفی که انسان باید انجام دهد را شامل می*شود.
وَ قَرِّبْ فِيهِ وَسِيلَتِي إِلَيْكَ مِنْ بَيْنِ الْوَسَائِلِ
خدایا در بین وسائل، آن وسیله ای که من را زودتر به تو می رساند به من نزدیک کن
«وسيله» چيست؟
«وسيله» به*معنى «تقرّب جستن» و يا چيزى است كه باعث تقرب مى‏شود و يا نتيجه‏اى كه از تقرب حاصل مى‏گردد.
و به اين ترتيب، «وسيله» مفهوم بسيار وسيعى دارد كه هر كار نيك و شايسته‏اى را شامل مى‏شود، و هر صفت برجسته، در مفهوم آن درج است؛ چرا كه همه اين*ها موجب قرب پروردگار است.
در جمله‏هاى بسيار پر مغزى، كه از على عليه السلام در خطبه 110 «نهج البلاغه» نقل شده، مى‏خوانيم: «بهترين وسيله‏اى كه بندگان با آن به درگاه خدا تقرب مى‏جويند، ايمان به خدا، برپا داشتن نماز، اداء زكات، روزه ماه رمضان، حج و عمره، صله رحم، انفاق و بخشش در راه خدا در نهان و آشكار، و تمام اعمال نيكى است كه انسان را از سقوط و پستى نجات مى‏دهد».
همچنين شفاعت پيامبران و بندگان صالح خدا و مقربان درگاه او- كه طبق صريح آيات قرآن در پيشگاه او پذيرفته مى‏شود- يكى دیگر از وسائل تقرب به او است.
اشتباه نشود، منظور از توسل به مقربان درگاه پروردگار، اين نيست كه انسان چيزى را از پيامبر(ص) يا امام (ع)، مستقلًا تقاضا كند و يا حلّ مشكلى را از او بخواهد، بلكه، هدف آن است كه خود را در راه آنان قرار دهد و هماهنگ با برنامه‏هاى آنها شده و خدا را به مقام آنان بخواند، تا خدا هم اجازه شفاعت در مورد آنان را بدهد.
يَا مَنْ لاَ يَشْغَلُهُ إِلْحَاحُ الْمُلِحِّين‏
ای کسی که سماجت و الحاح بندگان تو را باز نخواهد داشت؛ اگر همه عالم با خدا حرف بزنند؛ خدا را از دیگری غافل نمی*کند و در آنِ واحد، به همه بندگان توجه دارد.

منتظران مهدی صبورترین کلمه ” انتظار “منتظرش بمانیم

دعای فرج
گفتم: دلم گرفته و ابرهای اندوهش سیل آسا می بارد. آیا نمی خواهی با آمدنت پایان خوشی بر دلتنگیم باشی.
گفتی بگو: «اللهم عجل لولیک الفرج»
گفتم: اگر امید آمدنت نبود، اگر روز خوش ظهور در ذهنم تجلی گر نبود، هیچ گاه روزگار انتظار را برنمی تابیدم. آیا نمی خواهی به خاطر تنها دلخوشی دل غمدیده ام بیایی.
گفتی: بگو«اللهم عجل لولیک الفرج»
گفتم: روز آمدنت نبودم، روز رفتنت هم نبودم، اما حالا با التماس از تو می خواهم که روز ظهورت باشم،
گفتی: بگو«اللهم عجل لولیک الفرج»
گفتم: تو که گفتی با غم شیعیانت دلتنگ می شوی، اما من سوختم و از تو خبری نشد.
گفتی: بگو«اللهم عجل لولیک الفرج»
گفتم: چه روزها و چه شبها این دعا را زمزمه کرده ام اما تو نیامدی.
گفتی: صدای تپش های قلبت را بشنو، اگر از جان برایت عزیزترم با هر صدای تپش قلبت باید زمزمه کنی«اللهم عجل لولیک الفرج»
و من به عقب بازگشتم و دیدم که چه سالها قلبم تپیده و برای آمدنت دعای فرج نخوانده ام، ای عزیزتر از جانم.

مولاجان ببخش!
میان هوس و نفس جنگ می شود
دلم چشم به هم زدنی سنگ می شود
آقا ببخش بس که دلم گرم زندگی است
کمتر دلم برای شما تنگ می شود
اللهم عجل لولیک الفرج

حضرت علی علیه السلام در خطبه‌ 105 نهج البلاغه خطاب به بندگان خدا اینگونه می‌فرماید :
عبادالله لا ترکنوا الی جهالتکم و لا تنقادوا لاهوائکم فان النّازل بهذا المنزل ، نازل بشفاجرف هار ، ینقل الرّدی علی ظهره من موضع الی موضع
ای بندگان خدا به نادانی‌های خود تکیه نکنید ، و تسلیم هوا‌های نفس خویش نباشید که چنین کسی بر لبه پرتگاه قرار دارد و بار سنگین هلاکت و فساد را بر دوش می‌کشد و از جایی به جای دیگر می‌برد…
و در جای دیگر علت پدید آمدن فتنه ها و فسادها را پیروی از هواهای نفسانی دانسته و می‌فرماید : انّما بدء وقوع الفتن اهواء تتّبع … همانا آغاز پدید آمدن فتنه ها پیروی از هواهای نفسانی است .(خطبه 50)
و نیز آرزوها را نشانه‎‌ای عبرت انگیز دانسته و می‌فرماید : … و من عبرها انّ المرء یشرف علی امله فیقتطعه حضور اجله فلا یدرک ، و لا مومّل یترک فسبحان الله . ما اعرّ سرورها و اظمأریّها و أضحی فیئها لا جاءٍ یردّ و لا ماضٍ یرتدُّ (خطبه 114)
و از نشانه های عبرت انگیز بودن دنیا آن که آدمی پس از انتظار و تلاش تا می‌رود به آرزوهایش برسد ناگهان مرگ او ، فرا رسیده سبحان الله . شادی دنیا چه فریبنده ، و سیراب شدن از آن ، چه تشنگی زاست ، و سایه آن ، چه سوزان است نه زمان آمده را می‌شود رد کرد ، و نه گذشته را می‌توان باز گرداند.

برای حفظ نورانیت خود از قرائت قرآن غافل نگردیم
- برای کنترل اعمال و رفتار روز خود از سیستم مشارطه ، مراقبه ، محاسبه و معاقبه استفاده نمائید .
- مشارطه : یعنی ابتدا با خود شرط نمائید اعمالی که موجب از بین رفتن حالات معنوی ما می شود را انجام ندهیم
- مراقبه : در طی روز مراقب باشیم که به عهدی که با خود بسته اید پایبند باشیم .
- محاسبه : در پایان روز اعمال و رفتار خود را محاسبه و ارزیابی نمائیم تا معلوم شود به چه مقدار توانسته ایم به عهد خود پایبند باشیم
- معاقبه : در صورت عدم پایبندی به آنچه که با خود شرط نموده ایم ؛ خود را معاقبه نمائیم که این معاقبه می تواند به صورت سرزنش هوای نفسمان باشد و به همراه آن می تواند در ازاء هر خطایی که انجام داده ایم مثلا یک جزء قرآن بخوانیم و یا فردای همان روز روزه بگیریم . ( که این دسته از اقدامات باید متناسب با شرایط روحی و حالات معنوی صورت پذیرد) .
ثريا اكبر اديبي

هو الشافی
معدهٔ سلامت و کار آمد ضامن سلامت کل بدن ماست و در روایتی از نبی اکرم صل الله علیه و آله و سلم آمده است که معده خانه تمام بیماری*هاست.
معده بر روی غذا چند عمل مهم انجام می*دهد که مصرف آب و مایعات خنک این چند عمل را تحت تأثیر منفی قرار می*دهد، این اعمال عبارتند از:
۱- مالش و سایش با فشار زیاد از طریق عضلات صاف و چین*های سطح معده و همچنین پرزهای آن، که این فرآیند با مصرف آب و مایعات سرد به علت اتساع معده خنثی می*شود و در نتیجه هضم نشده وارد روده*ها می*گردد و ایجاد نفخ شدید می*نماید.
۲- اثر اسید هیدروکلرئیدریک روی غذاهای خورده شده که باعث تجزیه مولکول*های بزرگ به مولکول*های کوچک قابل جذب برای سلول*ها می*شود و این فرآیند به وسیله مصرف آب و مایعات سرد مابین غذا خوردن، به علت خنثی سازی اسید، مهار می*گردد و در نتیجه مولکول*های بزرگ غیر قابل جذب وارد روده*ها شده و در روده بزرگ توسط باکتری*ها مصرف می*گردد و ایجاد نفخ شدید می*نماید.
۳- آب یا مایعات سرد مابین غذا موجب کاهش درجه حرارت معده شده و موجب کاهش عملکرد واکنش*های شیمیایی اسید معده و همچنین آنزیم*های مختلف معده می*گردد، لذا غذای خورده شده به درستی هضم نمی*شود و موجب هضم این مواد توسط میکروب*های رودهٔ بزرگ شده و نفخ شدید ایجاد می*نماید.
۴- اسید معده و آنزیم*های هضم کننده پروتئین*ها، چربی*ها و قندها توسط مصرف آب و مایعات خنک در بین غذا رقیق می*گردد و در نتیجه عملکرد همه این مواد کاهش یافته و هضم کامل صورت نمی*گیرد.
۵- PH مناسب برای جذب آهن، ویتامین Cو بسیاری از سایر ویتامین*ها و مواد مکمل همان ph طبیعی اسید معده است که در اثر مصرف آب و مایعات سرد در بین غذا این ph بهم می*خورد و بدن از جذب این مواد بسیار مهم محروم می*ماند.
۶- کاهش انرژی سلولی در سلول*های سطح معده و روده*ها و همچنین سلول*های عضلانی جدار معده و روده در اثر کاهش دمای محیط از۳۷درجه سانتی*گراد که بهترین دما برای بالاترین عملکرد این سلول*هاست، و در نتیجه تنبلی روده*ها و به دنبال آن بروز یبوست مزمن است که در معارف ما به عنوان ام الامراض یا مادر بیماری*ها قلمداد شده است. همچنین کاهش انرژی سلولی موجب کاهش قدرت هضم و جذب مواد غذایی در معده و روده*ها می*گردد.
امام رضا علیه*السلام می*فرمایند: هر کس می*خواهد معده*اش او را آزار ندهد، میان غذا خوردن آب ننوشد.
و در قسمت بعد همین روایت می*فرمایند: هر کس چنین کند، رطوبت در بدن می*نشیند و معده*اش ضعیف می*شود و رگ*ها نمی*توانند نیروی موجود در غذا را بگیرند، چه، اگر پی در پی آب به معده ریخته شود، معده فراخ می*گردد (کتاب طب الرضا علیه*السلام صفحه ۳۵)
مسلماً تمام این عوارض که در اثر مصرف آب در بین غذا بوجود می*آید، میزان تولید انرژی در بدن را کاهش می*دهد و فقر انرژی در هر سلول بدن می*تواند موجب بیماری آن سلول گردد و چنین پدیده ای در سیستم ایمنی بدن ما باعث عدم شناخت سیستم ایمنی از عوامل آسیب رسان و یا عدم شناخت سلول*های خودی از بیگانه می*گردد و می*تواند ریشه بسیاری از بیماری*های نئوپلاستیک یا سرطانی یا بیماری*های خود ایمنی مثل MS و لو پوس باشد.
با رعایت دستورات دین مبین اسلام در تمام جنبه های بهداشتی درمانی، اجتماعی، سیاسی و خانوادگی می*توانیم در دنیا و آخرت سعادتمند، خوشحال، با نشاط و در رفاه باشیم.

دکتر حسن اکبری
متخصص و دانشیار آسیب شناسیدانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی،
محقق و مدرس طب اسلامی _ ایرانی

مرحوم آیت الله میرزا جواد ملکی عارف بزرگ معاصرمی فرماید :

هنگام قرآن به سر گذاشتی چهار نیت را از دل بگذرانید :

1- مغز که به مثابه عقل و خرد است به واسطه قرآن تقویت شود .

2- عقل و خرد انسان به واسطه قرآن و علوم قرآن تکمیل گردد.

3- عقل و خرد در برابر قرآن و عظمت قرآن خاضع گردد.

4- نور قرآن به عقل و خرد ضمیمه شود .

در حقیقت ما با این عمل نشان می دهیم که اندیشه

و خردمان بلکه همه هستی مان زیر نظر قرآن است

و با کتاب خدا به خدا رو می کنیم
سمانه نظري طالمي

بخش اول:
پایگاه اطلاع رسانی حوزه
سپیده سخن
نقش قرآن چون که بر عالَم نشست نقشه های پاپ و کاهِن را شکست
فاش گویم آن چه در دلْ مُضمر است این کتابی نیست چیزی دیگر است
چون که در جان رفت، جانْ دیگر شود جان چو دیگر شد، جهان دیگر شود
با مسلمان گفت: جان بر کف بِنِه هر چه از حاجت فزون داری بده
اقبال لاهوری
در دین اسلام، بسیاری از کارها و اعمال، از نماز و روزه تا خوردن و خوابیدن و جز آن دارای احکام و آدابی هستند که رعایت آنها گاه بر ما واجب و گاه مستحب می شود.
تلاوت قرآن که در ماه مبارک رمضان، بر آن تأکید بیش تر شده و دارای رونق فزون تری است، نیز دارای احکام و آدابی ویژه است که رعایت شماری از آنها بر ما واجب و رعایت شمار دیگری از آنها بر ما مستحب است و بسیاری از آنها را به قلم می آوریم.
شایان توجه است احکام و آدابی که برای تلاوت قرآن گفته می شود و در پی می آید ـ به طور مستقیم و یا غیر مستقیم ـ از آیات قرآن و روایات معصومان علیهم السلام برگرفته شده است.
1. بکوشیم که در هنگام تلاوت قرآن، با طهارت و با وضو باشیم. و چنانچه بخواهیم جایی از بدن خود، مثلاً دستمان، را به نوشته های قرآن برسانیم، بر ما واجب است که با طهارت و با وضو باشیم.
2. چنانچه قرآنی را که برای تلاوت آیات برگزیده ایم، به زبان فارسی یا زبانی دیگر ترجمه و معنی نیز شده باشد، تماس دست یا عضوی دیگر از بدنِ ما با ترجمه و معانی آن ـ بدون طهارت و وضو ـ اشکال ندارد و جایز است؛ اما اگر در ترجمه قرآن، نام خدا یا پیامبران یا امامان و یا حضرت فاطمه زهرا علیهم السلام وجود داشته باشد، نباید دست یا عضوی دیگر از بدن خود را بدون طهارت و وضو، به آن نامها برسانیم؛ البته برخی از مراجع معظّم تقلید، نظریات دیگری دارند.
3. خوب است ـ اگر که بتوانیم ـ پیش از خواندن آیات قرآن، دهان خویش را مسواک بزنیم و خود را خوشبو نماییم.
4 . بهتر است هنگام خواندن قرآن رو به قبله باشیم تا این کارمان از هدف و مقصدی الاهی نیز برخوردار شود.
5. هنگام قرائت قرآن و جز آن، توجه داشته باشیم که احترام گذاشتن به قرآن و برگه های آن بر ما لازم و واجب است. «حضرت امام خمینی رحمه الله به طور معمول در حسینیه جماران روی صندلی می نشستند؛ ولی یک روز که به حسینیه وارد شدند و صندلی ایشان در جای همیشگی خود بود، روی زمین نشستند؛ زیرا در آن روز، افراد ممتاز و برگزیده مسابقات قرآنی آمده بودند و قرار بود در آن جلسه، چند آیه از قرآن را تلاوت کنند».
6. یادمان باشد که در هر یک از چهار سوره سجده (آیه 15)، سوره فُصِلَت (آیه 37)، سوره نَجم (آیه 62) و سوره عَلَق (آیه 19)، یک «آیه سَجده» وجود دارد. غالباً در قرآن ها و کنارِ این آیه ها عبارتِ «سجده واجبه» نوشته شده است. هر گاه ما این آیه ها را بخوانیم و یا به آنها گوش دهیم، باید فوراً سجده کنیم. و چنانچه این کار را فراموش کردیم، باید هر لحظه که آن را به یاد آوردیم، سجده نماییم.
7. پیش از خواندن آیات قرآن، عبارتِ «أَعوذُ بِاللّه ِ مِنَ الشَّیطانِ الرَّجیم؛ من از شیطان رانده شده، به خدا پناه می برم.» و پس از آن، آیه «بِسمِ اللهِ الرَّحمنِ الرَّحیمِ» را بخوانیم.
8. در پایانِ قرائت قرآن، عبارتِ «صَدَقَ اللّه ُ العَلَیُّ العَظیمُ: خدای بلند مرتبه و بزرگ، راست گفته است.» را بخوانیم. گفتنی است که کلمه «العَلیّ» در عبارت پیشین به معنیِ «بلند مرتبه» و صفت برای کلمه «اللّه » است و با حضرت علی علیه السلام ارتباطی ندارد.
9. برای قرائت قرآن، بر خدا توکل نماییم و از او استمداد کنیم که ما را در این کار خیر موفق بدارد؛ زیرا قاری قرآن شدن، از عنایات و توفیقات الاهی و با تأییدات آسمانی است که نصیب هر کس نمی شود. به گفته خواجه حافظ شیرازی:
تکیه بر تقوا و دانش در طریقت کافریست راهرو گر صد هنر دارد توکل بایدش
سعدی نیز خوش سروده است :
بخت و دولت به کاردانی نیست جز به تأیید آسمانی نیست
10 . نیز به معصومان علیهم السلام و به ویژه پیامبر عزیز خدا علیه السلام و حضرت امیر مؤمنان و حضرت فاطمه زهرا و امام حسن و امام حسین و امام زمان علیهم السلام توسل بجوییم و از آنان بخواهیم که ما را در امر تلاوت قرآن پایدار بدارند؛ حافظ
ما بدان مقصد عالی نتوانیم رسیدهم مگر پیش نهد لطف شما گامی چند
پدید آورنده : رحیم فاطمی

فرشته ها نیز با یکدیگر مصافحه می*کنند
اخلاق اسلامی از جمله موضوعاتی است که در طول تاریخ بسیار مورد توجه عرفا و اندیشمندان اسلامی قرار گرفته است، تا آنجا که به وضع واژگان تخصصی مانند مراتب نفس و فضایل و رذایل اخلاقی پرداخته شده. اما از آنجایی که احادیث اهل بیت به گفته خود آن حضرات نور است و زنگار و مردگی را از دل بر طرف می کند به سراغ احادیث اخلاقی اهل بیت رفتیم و در آن موارد بسیار جالب و شیرینی را یافتیم که خواندن آن روح انسان را سبک و فارغ از اندیشه های کژ و ناپسند می کند.
از جمله این احادیث گوارا سخنان حکیمانه امام صادق (ع) درباره دست دادن دو مومن با یکدیگر است. ثواب های متحیر کننده و بزرگی که ائمه برای دست دادن دو مومن باهم برشمرده اند نشان از ارزش گذاری اسلام به روابط انسانی و ایجاد محبت و همدلی در اجتماع دارد. در ذیل پنج حدیث برگزیده از اصول کافی شیخ کلینی در باب مصافحه کردن(دست دادن) آورده شده است.

روایت اول- امام باقر(ع): «چون دو مؤمن هم دیگر را ملاقات کنند و با یکدیگر مصاحفه کنند(دست بدهند) خداوند دستش را در میان دست آنها گذارد و با آنکه رفیقش را بیشتر دوست دارد مصافحه می*کند».

روایت دوم - ابو عبیده گوید: «من هم کجاوه امام باقر(ع) بودم و اول من سوار می شدم و سپس آن حضرت. چون قرار می گرفتیم حضرت به من سلام می*کرد و مانند مردی که رفیقش را به تازگی ندیده احوال پرسی و مصافحه می*فرمود و هنگام پیاده شدن او پیش از من پیاده می شد، چون بر زمین قرار می*گرفتیم سلام می*کرد و مانند کسی که رفیقش را به تازگی ندیده احوال پرسی می*نمود.

من گفتم یا رسول الله شما کاری می کنی که هیچکس از مردم نزد ما نمی*کند و اگر یک بار هم بکند زیاد است؟

فرمود : مگر ثواب مصافحه را نمیدانی؟ دو مؤمن به یکدیگر برخورد می کنند و یکی به دیگری دست می دهد پس همواره گناهان آن دو می*ریزد چنانکه برگ از درخت می ریزد و خدا به آنها توجه می فرماید تا از یکدیگر جدا شوند».

ملائکه نیز با یکدیگر مصاحفه می کنند

روایت سوم- رسول خدا(ص) فرمود: «چون یکی از شما برادر مؤمنش را ملاقات کند باید به او سلام کند و دست بدهد؛ زیرا خدای عزوجل فرشتگان را بدین عمل گرامی داشته است پس شما هم کار ملائکه را انجام دهید».

روایت چهارم- امام صادق(ع) فرمود: «با یکدیگر مصافحه کنید زیرا مصافحه(دست دادن) کینه را از بین می برد».

روایت پنجم- امام صادق(ع): «مسلمانان با رسول خدا (ص) به جنگ می رفتند و از جای پر درختی می گذشتند و سپس به فضای باز میرسیدند به یکدیگر نگریسته و مصافحه می کردند».

دست دادن از گناهان انسان چیزی باقی نمی گذارد

روایت ششم- امام باقر(ع): «هرگاه مردی با رفیقش دست دهد آنکه دستش را بیشتر نگه دارد اجرش بیشتر است از آن که رها می*کند؛ و آگاه باش که گناهان آنها بریزد تا آنجا که گناهی باقی نماند».

روایت هفتم- امام صادق(ع) فرمودند: رسول خدا (ص) هرگز با مردی مصافحه نمی کرد جز آنکه دست خود را از دست او نمی کشید؛ تا وقتی که او دست خود را از دست حضرت می کشید».

روایت هشتم_ هشام بن سالم می گوید: «از امام صادق (ع) حد مصافحه را پرسیدم؛ فرمود: گردش دور درخت خرماست. (یعنی اگر چه به مقدار گردش دور درخت خرما از یکدیگر جدا شوند مستحب است با یکدیگر مصافحه کنند
زهرا مصطفوي فرد

كم كم به غروب ماه شعبان نزديك مي شويم،ماهي كه با ملاقاتش چه شادمان شديم و چه روزهاي زيبا وبه ياد ماندني داشت. يادش بخير شب نيمه كه ياد آور شب هاي قدر بود.
اي ماه شعبان وماه رحمت للعالمين،ماهي كه سراسر رحمت ومعنويت بودي؛خداحافظ
در اين روز ها كه دستم خالي وفرصت ها پايان يافته در اين لحظات پاياني شعبان با مناجاتي كه خود تعليم دادي به درگاهت مي آيم.خدايا خسته ام از گناه ومي دانم گناهانم حجابي بين من وتو شده اما….
وَ اسْمَعْ دُعَائِی إِذَا دَعَوْتُکَ وَ اسْمَعْ نِدَائِی إِذَا نَادَیْتُکَ وَ أَقْبلْ عَلَیَّ إِذَا نَاجَیْتُکَ

آنگاه که تو را می‏*خوانم و صدایت می‏*زنم، صدا و دعایم را بشنو و اجابت کن، و آنگاه که با تو نجوا می‏*کنم، بر من عنایت کن.
خدايا فهميدم كه تمسك به درگاه بندگانت بيهوده است
فَقَدْ هَرَبْتُ إِلَیْکَ وَ وَقَفْتُ بَیْنَ یَدَیْکَ مُسْتَکِینا لَکَ مُتَضَرِّعا إِلَیْکَ رَاجِیا لِمَا لَدَیْکَ ثَوَابِی
من از همه به سوی تو گریخته و در پیشگاه تو ایستاده‏*ام، در حالی که دل شکسته و نالان درگاه توام و به پاداش تو امیدوارم
خدايا به اعماق وجودوضمير باطنم آگاهي…………..

وَ تَعْلَمُ مَا فِی نَفْسِی وَ تَخْبُرُ حَاجَتِی وَ تَعْرِفُ ضَمِیرِی وَ لا یَخْفَی عَلَیْکَ أَمْرُ مُنْقَلَبِی وَ مَثْوَایَ وَ مَا أُرِیدُ أَنْ أُبْدِئَ بِهِ مِنْ مَنْطِقِی وَ أَتَفَوَّهَ بِهِ مِنْ طَلِبَتِی وَ أَرْجُوهُ لِعَاقِبَتِی

آنچه را در دل من می‏*گذرد می‏*دانی، از نیاز من آگاهی، ضمیر و درونم را می‏*شناسی و فرجام و سرانجام زندگی و مرگم از تو پنهان نیست. آنچه را که می‏*خواهم بر زبان آورم و از خواسته‏*ام سخن بگویم و به حسن عاقبتم امید بندم، همه را می‏*داني

فَقَدْ هَرَبْتُ إِلَیْکَ وَ وَقَفْتُ بَیْنَ یَدَیْکَ مُسْتَکِینا لَکَ مُتَضَرِّعا إِلَیْکَ رَاجِیا لِمَا لَدَیْکَ ثَوَابِی

من از همه به سوی تو گریخته و در پیشگاه تو ایستاده‏*ام، در حالی که دل شکسته و نالان درگاه توام و به پاداش تو امیدوار.
خدایا! اگر مرا به جرمم بگیری، دست‏ به دامان عفوت می‏*زنم.
و اگر مرا به گناهانم مؤاخذه کنی، تو را به بخشایشت‏ بازخواست می‏*کنم.
اگر در دوزخم افکنی، به دوزخیان اعلام خواهم کرد که تو را دوست دارم.
خدایا! اگر در کنار طاعتت، عملم کوچک است، امید و آرزویم بزرگ و بسیار است.
خدایا! از آستان تو چگونه تهیدست و محروم برگردم، با آنکه گمان نیک من نسبت‏ به جود تو، آن است که نجات یافته و رحمت‏ شده مرا باز گردانی.
خدایا! مرا به فروغ نشاط بخش عزت خود بپیوند تا تنها شناسای تو باشم و از غیر تو روی برتابم و تنها از تو ترسم و بیم تو داشته باشم

خدايا به اين بنده مجرم وپشيمان پناه ده واز ضيافت خود محروم نگردان

برچسب*ها: نرگس حسينيان, شعبان

زهرا مصطفوي فرد